oosterpark

Sinds ik in 2016 begon met mijn ijsfiets is het Oosterpark mijn thuis geworden als ijsverkoper. Het park leeft, ik werk met enorm veel plezier en mensen kopen graag mijn ijs.

Ik woon zelf in de buurt maar heb ondertussen het park beter dan ooit leren kennen en vooral wie daar zijn. Ik ben een ijscoman, verkoop iets, maar werd langzaam toch ook een soort van aanspreekpunt. Mensen verwachten dat ik meer weet van het park, wat soms ook zo is, en dat ik antwoorden hebt. Gelukkig vindt ik dit niet vervelend en zo leren wij elkaar kennen, gewoon door te praten met elkaar.

Ik vraag mij ook regelmatig af of het park wel van ons is, van de mensen die het maakten en de mensen die het beheren. De menselijke hand is overduidelijk aanwezig maar planten en dieren laten zich geenszins beteugelen. Zeker als zij zo dicht op de mensen bestaan verliezen zij (ten dele) hun oorspronkelijke waakzaamheid en afstand. Ik zie het gebeuren en krijg zo veelvuldig een diep geluksgevoel.

Domweg gelukkig, …